Ik wil graag stilstaan bij het begrip 'identiteit'. Wat betekent deze term? Voor jou is het mogelijk duidelijk. Ik moet er in iedergeval even over nadenken. Waarschijnlijk komt dat door mijn levenservaringen. 'Wie ben ik?' is een moeilijke vraag voor mij en raakt een diepe pijn.
Je identiteit beschrijft wie jij bent als mens.
Natuurlijk leven we samen met anderen. Maar kun jij daarin jezelf zijn? Kun jij vanuit jouw eigenheid doen wat je wil en gelukkig zijn met jezelf. En je verbinden met je naasten, familie, buren, vrienden, dieren, de natuur, etc. Als dit goed gaat wordt je als individu onderdeel van je omgeving en je voelt je hier prettig bij.
Bij een gezonde identiteitsvorming kun je zelf bepalen wat je wil. Je gebruikt je eigen woorden. Je hebt goed contact met je eigen lichaam, gevoelens en zintuigen. In al je relaties.
Maar wat als deze identiteitsvorming niet goed is verlopen? Is het dan voor jou duidelijk wie jij bent? Kun je dan bepalen wat goed is voor jezelf of houd je misschien teveel rekening met de ander? En hoe komt dat dan?
Vaak zijn de oorzaken te vinden in de kindertijd. Mogelijk heb je toen jezelf moeten aanpassen aan bepaalde omstandigheden of personen in je leven. Als kind wist je niet beter, je deed wat je deed om te overleven, om liefde en genegenheid te krijgen van de belangrijke mensen, je ouders.
Na de geboorte zal het kind een uitreikende beweging maken naar de moeder. En als de moeder deze uitreiking beantwoord, wordt het kind welkom geheten, bevestigd, gespiegeld en begrensd. Het Ik van het kind ontwikkelt zich in relatie tot het Ik van de moeder. Daar ligt de basis van de identiteitsvorming.
Maar wat als deze beweging vanuit het kind naar de moeder niet (voldoende) wordt beantwoord? Als de moeder afwezig is, letterlijk of geestelijk. Het kind gaat zich dan aanpassen en zich zo gedragen om toch gezien, gehoord en gevoeld te worden. Bijvoorbeeld een kind die de zorgtaken op zich neemt voor een zieke ouder.
Als baby ben ik afgestaan door mijn biologische ouders en naar een kindertehuis in Colombia gebracht. Ik werd gescheiden van mijn moeder en alleen gelaten. Toen ik 2 jaar was ben ik door mijn Nederlandse ouders opgehaald uit het kindertehuis en meegenomen naar Nederland.
Ik heb zeer waarschijnlijk de bevestiging en liefde van mijn biologische moeder gemist. Dit maakte mij als kind machteloos, hulpeloos, eenzaam en somber. Mijn boosheid, verdriet, pijn en angst verstopte ik. Wat was het gevolg hiervan voor mijn identiteit als puber en jongvolwassene:
- Eigen gevoelens en behoeftes onderdrukken
- Geen contact met mijn gevoel en lichaam
- Extreem onzeker, faalangst
- Aanpassen aan anderen
- Angst voor afwijzing
- Goed willen presenteren voor ouders
- Loyaal naar adoptiemoeder
- Moeilijk voor mezelf opkomen
- Voelde me geen Nederlander en ook geen Colombiaan
Vanaf mijn 30e ongeveer ben ik contact gaan zoeken met een lotgenotengroep voor geadopteerden. Ik voelde me daar veilig om mijn emoties en problemen te onderzoeken en ervaren. Dat was het begin van mijn Herstel. En nu zoveel jaren later. Door zelfonderzoek en therapie krijg ik steeds beter contact met bewuste en onbewuste ervaringen in mijn leven. Mooie en traumatische ervaringen.
En dat maakt dat er meer rust ontstaat: ik heb een stabieler gevoelsleven, een sterkere eigen Ik en meer zelfvertrouwen. En zo kan ik steeds meer vanuit balans eigen keuzes maken, met oog voor mijn eigen behoeftes.
Ik vind de term Identiteit nog steeds lastig. En ook de vraag Wie ben ik? Maar ik kom steeds dichter bij mezelf, en blijf trouw aan mezelf. Dat ik goed ben zoals ik Ben.
Reactie plaatsen
Reacties