Het is heel moeilijk uit te leggen wat eenzaamheid voor gevoel is. Zeker aan iemand die het misschien niet zo heeft ervaren. Iedereen voelt zich wel eens alleen of eenzaam. Als je een tijdje alleen bent of je geliefden een lange tijd moet missen. Maar een diep gevoel van eenzaamheid gaat verder, denk ik.
Een diep gevoel van eenzaamheid heb ik waarschijnlijk al ervaren, vanaf het moment dat ik als baby alleen werd gelaten. Ik heb het alleen niet zo heftig ervaren in mijn jeugd, omdat ik mijn gevoelens onbewust blokkeerde.
In mijn puberteit kwam het wel steeds meer naar boven. Ik maakte niet zo makkelijk vrienden. En als ik dan op zaterdagavond alleen was en met niemand kon uitgaan, voelde ik me eenzaam. Dan kwam dat vervelende gevoel opzetten. Niet wetende dat die eenzaamheid haar oorsprong had in mijn baby tijd.
Wat ik wel wist, is dat ik dit gevoel niet wilde ervaren. Het maakte me erg verdrietig en er kwamen dan ook andere gevoelens bij zoals somberheid en machteloosheid. Dat wilde ik allemaal niet. Ik besloot deze gevoelens te negeren en zo goed als het ging door te gaan met mijn leven.
Ik heb vanaf mijn puberteit veel afleiding gezocht om mijn gevoelens te negeren of te dempen. Ik richtte me op studie, uitgaan, muziek, vrienden en alcohol was ook zeker een vlucht. Dan kon ik even ontspannen, niet meer bezig zijn met mezelf, met mijn onzekerheid, angsten en negatieve gedachten.
Rond de geboorte van mijn tweede zoon, 16 jaar geleden, kwamen deze diepe gevoelens, die ik zo zorgvuldig had weggestopt, weer naar boven. Nu, kon ik ze niet meer negeren. Mijn zoon Yannick, leek in uiterlijk sterk op mij en dit triggerde een oud trauma. Namelijk dat ik als baby alleen werd gelaten door zijn moeder. Ik bedacht me dat ik nooit mijn zoon alleen zou kunnen laten. Hoe kon mijn moeder dat dan wel doen?
Ik ervaarde heel veel boosheid, verdriet en onmacht. Dat kwam er allemaal uit. En daarna kwam ook het diepe eenzame gevoel. Daardoor werd ik plotseling overvallen. Ook al had ik een mooi en liefdevol gezin, nabijheid van belangrijke mensen. Ik kon dan een diepe eenzaamheid ervaren. Het was alsof ik werd teruggetrokken in een koude en donkere ruimte, waar niemand met mij contact kon maken. Er was geen verbinding. Geen verbinding met het leven om mij heen. En daarmee ook niet met mezelf. Alsof ik versteend was.
Jaren lang heb ik dit gevoel in wisselende heftigheid ervaren. Waarom wist ik niet en ik was er wel een keer klaar mee. Ik vond het fijn om weer contact te hebben met mijn gevoelens, maar hoe lang moest ik door deze lijdensweg heen? Toevallig diende de oplossing zich aan. In opleiding en therapie leerde ik contact maken met de kleine jongen in mij, die deze trauma gevoelens had ervaren. Door deze jongen, dit deel in mij te zien, te respecteren, waarderen, erkennen, kwam ik steeds beter in contact met mezelf. En ervaarde ik deze gevoelens én dit trauma als een deel van mij.
Dit maakte de diepe gevoelens van eenzaamheid en verdriet, veel zachter. En nu, wordt ik er niet meer door overspoeld, is ze niet meer bepalend in mijn leven. Nee, ik kan er met een afstand naar kijken en er over praten en schrijven. Ik kan het wel voelen, ik weet nog wel hoe het was.
In mijn werk kan ik goed aansluiten bij anderen die zeggen een diep gevoel van eenzaamheid te ervaren. Ik kan dan aanvoelen wat ze hiermee bedoelen en beseffen wat ze mogelijk doormaken. En zo kan ik deze ervaring op een positieve manier inzetten. Dat is fijn.
Achter mijn gevoel van eenzaamheid schuilde de behoefte aan verbinding die de kleine jongen in mij zo gemist had. En die ik hem nu wel kan geven.
Reactie plaatsen
Reacties