Onzekerheid, een negatief zelfbeeld en faalangst. Je leest er soms over, maar wat betekent het? Het heeft allemaal met elkaar te maken, denk ik. Ik had het in iedergeval allemaal. Niet op een specifiek thema zoals werk of relaties. Nee, op alle gebieden in mijn leven. Soms kon ik ergens een beetje in uitblinken, zoals voetbal, maar ook daar was ik onzeker. Wat denken anderen over mij, hoorde ik een stem regelmatig tegen mij zeggen. Speelt mogelijk mee dat ik me vaak een vreemde voelde als donkere jongen. Zeker in mij jeugd.
En natuurlijk, onzekerheid hoort bij het leven. Als je iets nieuws gaat doen, fouten maakt en een gevoel van falen ervaart. Dit is vervelend, maar gelukkig vaak tijdelijk. Maar bij mij was het anders. Het was een donkere schaduw die ik altijd met mij meedroeg. 'Ik mag geen fouten maken en ik mag niet falen’, dacht ik als kind al.
En als ik me onzeker voelde, volgde teleurstelling en schaamte. Waarom, wist ik niet. Het leven was zwaar. Ik had het gevoel dat ik overal voor moest vechten, dat niks vanzelf ging. Ik moest mezelf voortslepen. En nu ga je dit doen en nu dat. En altijd bang voor teleurstelling en falen. Ik maakte mezelf klein, om zo niet op te vallen.
Op werkgebied bijvoorbeeld. Dan ging ik voor een bijbaantje als afwasser werken, terwijl ik in de bediening meer kon verdienen. Ik was dan bang dat ik het niet zou kunnen. En anderen dat konden zien. Zo bleef ik altijd in een soort veilige zone, kon er niks misgaan. Ik hield mezelf voor de gek, want ergens wist ik dat ik meer kon laten zien.
Ik vond het heel moeilijk om deze schaduwkanten van mezelf te zien. Liever ging ik door met mijn leven. Mijn kop in het zand. En geen confrontatie met die kwetsbaarheid in mij. Totdat ik in mijn werk merkte dat ik niet vooruit kwam, niet gelukkig was.
Ik ging een coachopleiding doen en werd geconfronteerd met mijn onzekerheid en besloot het aan te pakken. Ik heb zelfhulpboeken gebruikt en kreeg steeds beter zicht op mijn schaduwkanten: mijn angsten en onzekerheden. Maar de patronen bleven hardnekkig bestaan. Ik bleef in mijn comfortzone op werkgebied.
De grootste verandering heeft plaatsgevonden doordat ik ging doen wat ik echt leuk vond. Het werken met mensen. Ik ging mezelf omscholen. Deze stap was erg spannend en het heeft jaren geduurd. Maar gaandeweg leerde ik op mezelf vertrouwen. Dat ik doe wat ik leuk vind, wat mij voldoening geeft, waar ik energie van krijg en waar mijn talenten naar boven komen. En dat is in de hulpverlening. Als begeleider in de geestelijke gezondheidszorg. Er zijn voor mensen met een bepaalde kwetsbaarheid.
Dus in de rol van hulpverlener durfde ik steeds meer op mezelf te vertrouwen. En ook in de rol van vader kreeg ik veel zelfvertrouwen. In het begin was ik vrij onzeker. Doe ik het wel goed, wat als…maar gaandeweg, merkte ik dat de rol van vader mij goed paste. Het zorgzame, de aandacht, het geduld, maar ook streng kunnen zijn, de regie nemen en volhardend kunnen zijn. Allemaal eigenschappen die naar boven kwamen. Dit gaf mij ook veel zelfvertrouwen.
Wat is het belangrijkste geweest om mijn zelfvertrouwen te vergroten en zelfbeeld te verbeteren?
Het erkennen van mijn onzekerheid; er aan werken door uit de comfortzone te komen; uitdagingen aangaan en stappen zetten om mijn krachten te leren kennen.
Het leven is voor mij veel minder een strijd geworden. Ik kan nu denken 'het maakt mij niet uit hoe de ander over mij denkt'. Daar ben ik blij mee. Het blijft echter wel een aandachtspunt. Sommige patronen zijn hardnekkig. En dat geeft niet, ik weet nu voor mezelf wat ik eraan kan doen, zoals erover praten en uit mijn comfortzone komen.
Reactie plaatsen
Reacties